• Pandemia Covid–19 stała się istotnym czynnikiem stresogennym dla pracowników. Niepokojowi o stan zdrowia swojego i bliskich szybko zaczął towarzyszyć strach o możliwość utraty pracy i dochodu. • Zmęczenie i frustrację niemożnością pogodzenia pracy zawodowej i życia rodzinnego odczuwają zwłaszcza kobiety, matki małych dzieci. – Praca świadczona zdalnie (nie zawsze w komfortowych warunkach) przy konieczności godzenia z opieką nad dziećmi, które nie mogły korzystać z instytucji opiekuńczych, wywoływała wielokrotnie zmęczenie i frustracje związane z niemożnością pogodzenia sfery zawodowej i rodzinnej – mówi Monika Fedorczuk, ekspertka Konfederacji Lewiatan.Z badań Eurofound (2021) wynika, że kobiety (a zwłaszcza matki małych dzieci) systematycznie odczuwają...

• Pandemia Covid–19 stała się istotnym czynnikiem stresogennym dla pracowników. Niepokojowi o stan zdrowia swojego i bliskich szybko zaczął towarzyszyć strach o możliwość utraty pracy i dochodu. • Zmęczenie i frustrację niemożnością pogodzenia pracy zawodowej i życia rodzinnego odczuwają zwłaszcza kobiety, matki małych dzieci. – Praca świadczona zdalnie (nie zawsze w komfortowych warunkach) przy konieczności godzenia z opieką nad dziećmi, które nie mogły korzystać z instytucji opiekuńczych, wywoływała wielokrotnie zmęczenie i frustracje związane z niemożnością pogodzenia sfery zawodowej i rodzinnej – mówi Monika Fedorczuk, ekspertka Konfederacji Lewiatan.Z badań Eurofound (2021) wynika, że kobiety (a zwłaszcza matki małych dzieci) systematycznie odczuwają to obciążenie częściej bez względu na sposób świadczenia pracy. Analogiczne wnioski płyną z wcześniejszych fal badania (Eurofound 2020) – rodzice małych dzieci częściej martwią się o pracę, kiedy nie pracują, trudniej im się skoncentrować na pracy zawodowej i poświęcić jej odpowiednio dużo czasu. Jednocześnie to na kobiety spada wyraźnie więcej godzin pracy.  Zbyt zmęczeni, by po pracy zająć się obowiązkami domowymi – UE–27 (czerwiec 2021) Ryzyko depresji według wieku i fali badania Źródło: Opracowanie własne na podstawie danych Eurofound (2021)Nieliczne badania na temat kondycji psychicznej w pandemii wskazują, że wiosenna fala zakażeń pogłębiła negatywne uczucia obywateli UE. Rok ograniczeń, coraz trudniejsza sytuacja gospodarcza, a często doświadczenia indywidualne (utrata bliskich, odosobnienie, bezrobocie) powodują, że ryzyko depresji wzrosło. W UE wyraźnie największe ryzyko dotyczyło najmłodszej grupy respondentów (18–34 lata) i spadało z wiekiem. Nic dziwnego, dla wielu z nich to drugi taki „kryzys stulecia, a w krajach południa Europy konsekwencje tego pierwszego (2008–2009) nadal obciążają ścieżki zawodowe młodych. W świetle badania, wyraźnie najczęściej odczuwane jest napięcie (28–52%), przygnębienie i samotność deklaruje 23–40% osób. Prawdopodobnie, jeśli pandemiczne restrykcje utrzymają się, będzie to oznaczać potrzebę intensyfikacji wsparcia psychologicznego, przede wszystkim z powodów zdrowotnych, ale z perspektywy pracodawców istotne znaczenie może mieć również zdolność do powrotu na rynek pracy i pełnej produktywności. Wykorzystano dane zebrane w ramach projektu: „Wzmocnienie dialogu społecznego w Polsce – model inicjowania dialogu społecznego przez stronę pracodawców (Improved social dialogue in Poland: a model for initiating social dialogue by employer organisations) realizowanego przez Konfederację Lewiatan, w ramach Grantu Norweskiego – Godziwa Praca (Norway Grants – Decent Work) nr 2019/101979. Konfederacja Lewiatan

Źródło: Konfederacja Lewiatan